19 czerwca – 27 września 2015. Wernisaż: 18 czerwca 2015, godz. 18. Muzeum Architektury we Wrocławiu, ul. Bernardyńska 5. Wystawa zrealizowana w ramach jubileuszu 50 lat Muzeum Architektury we Wrocławiu. Zvi Tadeusz Hecker urodził się w 1931 roku w Krakowie, lata wojny spędził w Samarkandzie. Edukację architektoniczną rozpoczął na Wydziale Architektury Akademii Górniczej w Krakowie. W 1950 roku wyemigrował wraz z rodziną do Izraela, gdzie kontynuował studia na Uniwersytecie Technologicznym Technion w Hajfie. W 1960 roku, po uzyskaniu dyplomu i odbyciu służby wojskowej, wspólnie z przyjacielem ze studiów Eldarem Sharonem oraz swoim nauczycielem i mentorem Alfredem Neumannem, otworzył studio architektoniczne, a już po kilku latach rozpoczął samodzielną zawodową drogę. Wielokrotnie reprezentował Izrael na Biennale Architektury w Wenecji. Wykładał na uczelniach w Europie i Ameryce. Do dziś pozostaje zawodowo związany z Berlinem i Tel Awiwem. Jest autorem i współautorem publikacji poświęconych współczesnej architekturze. Dla Heckera architektura nie zaczyna i nie kończy się wraz z budynkiem. Pozostaje w stanie ciągłości, podlegając nieustannym metamorfozom. Wystawa poświęcona jego dziełu prezentuje sugestywny obraz takiego procesu tworzenia, a jednocześnie ukazuje zbiór wyjątkowych projektów i budynków powstałych w jego wyniku. Więcej: ma.wroc.pl.
Trzybulska Barbara ‒ Podróżowanie w przestrzeni | Travelling in space
19-29 czerwca 2015. Wernisaż: 19 czerwca 2015, godz. 19. Galeria M. Wrocław, Jatki 10. Barbara Trzybulska – artystka ceramik. Studiowała w latach 1990-1995 na Wydziale Ceramiki i Szkła w pracowni profesor Krystyny Cybińskiej na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Mieszka i tworzy w Ciepłowodach. Prezentowane będą obiekty i kolaże ceramiczne artystki, które stanowią artystyczną refleksję na temat poezji Małgorzaty Południak. Kolaże Baśki Trzybulskiej są odrębną opowieścią. Odpowiedzią na snujące się w moich wierszach pytania, stwierdzenia, uczucia, które nazwała, zanim się pojawiły. Podróżowanie w przestrzeni. Ulepione obrazy zaledwie dotykają wspomnień, kształtują melancholię, zahaczają o harmonię, naturę, modyfikują czas. Kształtują drogę artystki, która dąży do prostoty, logicznych rozwiązań, rozszerzając narrację o podróż w głąb siebie. To niezwykły moment, w którym autorefleksja staje się niepełnym wizerunkiem myśli. Wciela emocje w detale, odgryza światu, dlatego zapamiętujemy obrazy jako własne. Pogłębiamy je, odwołujemy się do symboliki, a przede wszystkim do samodzielnego myślenia, co jest konsekwencją działania, zetknięcia treści wypływających z wierszy, by epicko wejść w glinę i poradzić sobie z tym, co nas nurtuje. Baśka daje odbiorcy możliwość, krok po kroku, na ujawnienie dojrzewających intelektualnie obrazów ‒ Małgorzata Południak, fragm. artykułu Ślady, kwartalnik sZAFa, nr 54.
Brzegowy Andrzej – Ego
19 czerwca – 7 lipca 2015. Galeria Sztuki Współczesnej, Przemyśl, ul. Kościuszki 3. Studia w latach 1987-1992 na Wydziale Grafiki Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi. Dyplom w pracowni grafiki prof. Andrzeja Bartczaka, aneks w pracowni malarstwa prof. Juliusza Narzyńskiego. Obecnie pracuje na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Technologiczno-Humanistycznego w Radomiu, gdzie prowadzi zajęcia z grafiki i rysunku. Zajmuje się rysunkiem, grafiką, rzeźbą i malarstwem. Pisze także krótkie utwory literackie. Z obecnego punktu widzenia, najbardziej pociągająca dla mnie jest taka forma grafiki – rozumianej jako nieortodoksyjna – wchodzącej w relację, czy to z zastanym przedmiotem, czy też z konkretną i niepowtarzalną przestrzenią. W takich przypadkach grafika, mająca za sobą wielowiekową tradycję, jest rodzajem działania oferującego ogromne możliwości przekazu, mającego znamiona współczesności, a także dającego (ciągle) przewagę nad techniką cyfrową, coraz częściej zastępującą tradycyjne techniki graficzne– Andrzej Brzegowy, fragment autoreferatu przygotowanego do przewodu habilitacyjnego. Praca: Bez tytułu, 2012, rapidograf, tusz, 70 x 100 cm. Więcej: bwaprzemysl.pl.
Kulon Stanisław – Świadectwo 1939-1946
15 czerwca – 15 lipca 2015. Wernisaż: 15 czerwca 2015, godz. 18. Civitas Christiana, Galeria Kuźnicza, Wrocław, ul. Kuźnicza 11-13. Stanisław Kulon to wybitny polski rzeźbiarz, emerytowany profesor warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Miał szczęście do wielkich mistrzów na swojej drodze. W zakopiańskim Liceum Technik Plastycznych trafił na prof. Antoniego Kenara. Podczas studiów w warszawskiej ASP jego mistrzami byli prof. Marian Wnuk i prof. Ludwika Nitschowa. Był po studiach asystentem pani profesor, potem profesorem rzeźby w ASP. Profesor Kulon nazywany jest nierzadko współczesnym Witem Stwoszem. Jest rzeźbiarzem tworzącym w drewnie i swoją twórczością dokumentującym także dziejowe doświadczenia Polaków oraz własne. Cykl 33 reliefowanych, barwionych sosnowych tablic jest przejmującą artystyczną opowieścią o ludzkim jednostkowym wymiarze doświadczania historii. Wraz z rodziną kilkuletni Stanisław Kulon został wywieziony na Ural. Tam zmarli jego rodzice i troje rodzeństwa. Poprzez sowieckie domy dziecka, tułaczkę wrócił do Polski. Część jego twórczości jest świadectwem o ówczesnych doświadczeniach. Ich zapis ma charakter uniwersalny. Więcej: Trzeba dać świadectwo. Kurator wystawy: prof. A.M. Zyśko.
Ratajczak-Kurowicka Joanna – Kiedy ciało staje się promieniem
17 czerwca – 8 lipca 2015. Wernisaż: 18 czerwca 2015, godz. 18. Galeria Sztuki w Legnicy, Legnica, pl. Katedralny 1/1. Praca: Obudzone światło V, olej na płótnie, 110 x 130 cm, 2008. Więcej: prace i o artystce.
Budzyński Mateusz – To nie jest anioł | Ceci n`est pas un ange
11-25 czerwca 2015. Wernisaż: 11 czerwca 2015, godz. 19. Galeria Sztuki i Designu Kaprysy, Wrocław, Przejście Żelaźnicze 8. Sztuka Budzyńskiego jest zwrotem do autonomii wobec wpływów gotowych odpowiedzi na to, kim jesteśmy i do czego dążymy. Obrazy jako medium są odwołaniem do doświadczeń, emocji, zgromadzonej wiedzy. Artysta stał się obserwatorem świadomych założeń w kontakcie z jego sztuką. Budzyński przygląda się przemianom kulturowym i pędowi do tworzenia świata, w którym nic nie jest pewne. Człowiek pozostaje nasycony wielkimi obawami zażyłości, wyboru absolutnych wartości. Budzyński podkreśla swój zdystansowany stosunek do natłoku znaczeń. Artysta formułuje hipotezę dość przewrotną, że obserwacja i właściwe rozumienie rzeczywistości, może zachować precyzyjność jedynie przez milczenie. Więcej: Brzydkie obrazy.
Błażejewski Piotr – W drodze, razem ze mną
17 czerwca – 8 lipca 2015. Wernisaż: 17 czerwca 2015, godz. 18. Galeria Sztuki Stalowa w Warszawie, ul. Stalowa 26. Piotr Błażejewski – artysta malarz, pedagog. Błażejewski to jeden z najważniejszych malarzy wrocławskiego strukturalizmu. Jest istotnym artystą polskiej abstrakcji geometrycznej. Obecnie jest profesorem zwyczajnym Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu, gdzie prowadzi pracownię dyplomującą z malarstwa. Ekspozycja podzielona jest na dwie części: monograficzną – poświęconą Błażejewskiemu, oraz zbiorową – dokumentującą dokonania wrocławskiego środowiska artystycznego na przestrzeni kilku dziesięcioleci. Druga część zawiera prace malarzy, współpracowników i przyjaciół profesora, wśród których znaleźli się: A. Mazurkiewicz, K. Maliszewska, W. Gołkowska, K. Jarodzki, A. Klimczak-Dobrzaniecki, P. Lewandowski-Palle, S. Kortyka, P. Kielan, J. Jaroszewski, A. Brudzińska. Więcej: stalowa.art.pl.
Solecka Kaja ‒ Elementy pejzażu
12 czerwca ‒ 12 lipca 2015. Wernisaż: 12 czerwca 2015, godz. 18. Galeria Tkacka na Jatkach, Wrocław, Jatki 19-23. Kaja Solecka studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1993-1998) malarstwo w pracowni prof. Janusza Tarabuły. Głównym zagadnieniem twórczości artystki jest postać ludzka, przedstawiona fragmentarycznie, w nienaturalnej pozie, poszukująca wewnętrznej konstrukcji lub rozpadająca się na fragmenty i cząstki, sugerujące pejzaż. Jest to badanie granic tej wizji, gdzie motywy ‒ zaczerpnięte z realnego świata ‒ stają się odbiciami wewnętrznych przestrzeni i pejzaży. Praca: Subimago XVII, oil on canvas, 100x100 cm, 2012. Foto.
Szubińska Barbara – Malarstwo
6-7 czerwca 2015, Galeria Wirydarz, Lublin. Malarstwo Barbary Szubińskiej ekspresyjne, niepokojące i dramatyczne, oscyluje na granicy figuracji i abstrakcji. Tajemnicze, aluzyjne wnętrza i oniryczny nastrój, jaki je wypełnia, stawiają malarkę w rzędzie czołowych twórców malarstwa metaforycznego. Często podejmowanym przez nią motywem jest pejzaż, dający okazję do interesujących rozwiązań kolorystycznych i fakturowych. Barbara Szubińska (1934) studiowała na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie w pracowniach prof. Stanisława Szczepańskiego i Artura Nachta-Samborskiego. Dyplom uzyskała w 1958. W 1963 stowarzyszyła się z grupą „Rekonesans” i wystawiała z nią w latach 1964-1966. Brała też udział w retrospektywach grupy w latach 90., poczynając od jubileuszowej wystawy w Galerii Zachęta w 1994. Od 1992 jest pedagogiem, od 2000 profesorem Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Artystka od początku lat 60. wiele wystawiała w kraju i za granicą. Obok malarstwa chętnie stosowaną przez nią techniką jest akwarela. Więcej: nockultury.pl. Praca: Sztorm, 1978, olej, płótno, 100x110.
Markiewicz Andrzej – Fragment za całość, rysunki i obiekty
29 maja – 16 czerwca 2015. Galeria Sztuki Współczesnej, Przemyśl, ul. Kościuszki 3. Andrzej Markiewicz – studia wyższe w Instytucie Wychowania Artystycznego UMCS w Lublinie, dyplom magistra wychowania plastycznego w pracowni malarstwa i rysunku prof. Mieczysława Hermana oraz pracowni grafiki prof. Stanisława Góreckiego (1986). Zajmuje się rysunkiem, grafiką warsztatową, malarstwem. Andrzej Markiewicz korzysta z wolności twórczej całkowicie, dobitnie i w pełni. Nie ograniczając się ani do techniki ani do formatu. Ogromny ładunek energii, wyrażający się poprzez dynamikę kresek, nie oszczędza zamkniętych w ich obszarze fragmentów grafiki. Pozostawia w kompozycji pewne fragmenty świata przedmiotowego czy postaciowego, wykorzystując technikę collage`u, xero, druku cyfrowego. Korzysta z zadrukowanych podłoży, takich jak kartki kalendarza, stare dokumentach, jak również grafiki cyfrowe ze swoją już zapisaną historią. Pozwala mi to uzyskać właściwy, określony wyraz wypowiedzi, różnicować materie, podkreślać wyrazistość przedmiotu, postaci czy formy. Gęsta siatka mocnych kresek, tworząca wyczuwalną przestrzeń materii, nie pozwalają przejść obojętnie. Ekspresja wypowiedzi Andrzeja Markiewicza jest obezwładniająca. Sam autor w tekście o swojej twórczości pisze: działania artystyczne są dla mnie swoistym rodzajem pisma, przy pomocy którego opowiadam historie odnoszące się do rzeczywistości. Dodatkowo na obrzeżach lub wewnątrz prac rysunkowych umieszczam teksty mojego autorstwa lub ostatnio np. 13 Bajek z królestwa Lailonnii… Leszka Kołakowskiego, bądź pojedyncze słowa, znaki, symbole – traktując je jako element kompozycji w pełni zintegrowany z resztą. Odnoszą się one do czasu, okoliczności w jakich powstał mój obraz. Stają się uzupełnieniem wizji procesu twórczego, poszukiwań prawdy, określonego wyrazu, możliwości intelektualnych, sposobu wprowadzania skrótów myślowych, syntezy, ładunku emocjonalnego. To również dodatkowy element poszerzający sferę tajemniczości i niedomówień, którą pozostawiam do wnikliwego penetrowania odbiorcy. Mamy więc do czynienia z uzewnętrznieniem się niesamowitych pokładów emocji, które zamieniane są w treści. To one budują kompozycje, kształtują formy i zamykają je w konkretnych kompozycjach – prof. Adam Romaniuk. Praca: Pars pro toto… Związki uczuciowe – koniec i poczatek; [z Iredyńskim], EA.: papier + digital print, oil pastel, ołówek; Radom, styczeń 2015, fot. Szyman Piasta. Więcej: bwaprzemysl.pl.
Witkiewicz Stanisław Ignacy – Czysta Forma
6 czerwca – 20 września 2015. Muzeum Karola Szymanowskiego, Willa Atma, Zakopane, ul. Kasprusie 19. Czysta Forma to koncepcja artystyczna stworzona przez Stanisława Ignacego Witkiewicza dotycząca wszystkich dziedzin sztuki, w tym także muzyki. W malarstwie był to eksperyment formalny, który zaowocował na początku lat 20. XX wieku serią obrazów olejnych. W roku 2015 obchodzimy 100. rocznicę śmierci Stanisława Witkiewicza, wybitnego architekta, twórcy stylu zakopiańskiego oraz 130. rocznicę urodzin jego syna Stanisława Ignacego Witkiewicza-Witkacego – pisarza, dramaturga i malarza. Praca: S.I. Witkiewicz, Martwa natura z zegarem, 1921, olej na płótnie, 60 x 60 cm. Więcej: mnk.pl.
Urbanowicz Gwen – Chatki snów
26 maja ‒ 8 czerwca 2015, Klub Muzyki i Literatury, Wrocław, pl. Kościuszki 10. Domki powstają z odpadów i przypadkowych znalezisk. Zbigniew Kresowaty nazwał to junk art'em, myślę, że bardzo trafnie. Detal, który staram się osiągnąć ma na celu pokazanie, że materiał nie określa formy. Że wynik pracy może być czystym przypadkiem i ewoluować z jednego w drugie. Przejścia i ewolucje widoczne dopiero przy bliższych obserwacjach pokazują, iż przedmioty, o których zapominamy, te których już nie chcemy, potrafią powrócić i znów cieszyć. Recykling nie jest celem, stał się za to skutkiem dla mnie zaskakującym. Tworząc, nie myślałam o tym, dopiero inni oglądający zwrócili mi na to uwagę. Udowodniło mi to, że junk art zaskakuje mnie również ‒ Gwen Urbanowicz. Więcej domki.
Staszczak Michał ‒ Obecne/Nieobecne, rzeźby, instalacje
5-28 czerwca 2015. Wernisaż: 5 czerwca 2015, godz. 17. Galeria Sztuki Współczesnej BWA, Sandomierz, Rynek 11. Modele moich prac powstają metodą asamblażu z wykorzystaniem przedmiotów znalezionych i są odzwierciedleniem mojego postrzegania świata jako kolażu, w którym następuje stała migracja i modyfikacja jego elementów. Przedmioty znalezione nie wchodzą jednak w skład moich prac bezpośrednio. Pożyczam jedynie ich kształty i faktury w postaci odcisków i form gipsowych. Model obiektu najczęściej wykonuję z wosku, który pozwala mi na płynne połączenie i ujednolicenie elementów w nową jakość. Model woskowy jest etapem, na którym muszą zapaść końcowe decyzje co do kompozycji i charakteru pracy, zanim zostanie ona odlana z metalu ‒ aluminium, żeliwa, brązu. Wykonanie rzeźby z materiału trwałego jest dla mnie ważne, ponieważ pozwala zatrzymać na chwilę proces płynności rzeczywistości i daje widzowi możliwość dostrzeżenia jej elementów składowych. Niespotykane na co dzień kompilacje przedmiotów mają na celu zaburzyć zwyczajowe postrzeganie przedmiotów i umożliwić odkrycie ich cech estetycznych na nowo. Eksperymentuję również ze sposobem ekspozycji prac. Często utrudniam widzowi percepcję rzeźb, zmuszam do podglądania obiektów i tym samym bardziej intymnego kontaktu z ich alternatywną rzeczywistością. Pragnę zaangażować widza w poszukiwanie i odkrywanie prac, zarówno na poziomie ich asamblażowej struktury, jak i przewrotnej formy prezentacji – M. Staszczak. Praca: Król, 117 x 73 cm, aluminium, 2015. Foto.
Ottomania – Osmański Orient w sztuce renesansu
26 czerwca – 27 września 2015, Muzeum Narodowe w Krakowie, Aleja 3 Maja 1. Artyści: Dürer, Memling, Bellini, Tintoretto, Veronese – ich dzieła obejrzymy na wystawie. Organizatorzy: Muzeum Narodowe w Krakowie we współpracy Palais des Beaux-Arts (BOZAR) w Brukseli. Ekspozycja jest częścią dużego międzynarodowego projektu Ottomans & Europeans: Reflecting on five centuries of cultural relations. Praca: Paolo Veronese, Sułtan Bajazyd I. Foto prac wystawy.
1-13 czerwca 2015. Galeria Neon Centrum Sztuk Użytkowych, Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, ul. Traugutta 21. Artyści: Maciej Albrzykowski, Grażyna Jaskierska-Albrzykowska, Małgorzata Kazimierczak, Kamil Moskowczenko, Anna Szewczyk (kurator), Igor Wójcik. Rudymenty w projekcie Silesium rozumiane są szeroko. Z jednej strony jako bazowe i fundamentalne jakości w założeniach ideologicznych i obyczajowych pokoleń zamieszkujących dolnośląski region, w materii kulturowej jak architektura, infrastruktura, przedmioty użytkowe, a także w materii ekologicznej (przyroda, atmosfera), geologicznej, endemicznej warunkującej swoisty rozwój regionu (pokłady węgla, granitu, uranu, srebra czy złota). Rudyment traktowany z drugiej strony jawi się jako szczątkowość, stan zniszczenia i degradacji. Występując obficie na Dolnym Śląsku dostarcza nieustannie inspiracji artystom i jest obiektem ich twórczych zainteresowań. Foto: na tle prac A. Szewczyk (w środku) pozostali artyści: M. Kazimierczak, J. Szewczyk, P. Błażejewski, I. Wójcik. Więcej: asp.wroc.pl.
Sher Hilola – Pokaz mody uzbekistańskiej
13 czerwca 2015, godz. 15-22. Wyspa Słodowa, Wrocław. Czołowa uzbecka projektantka mody Hilola Sher zaprezentuje na swoją najnowszą kolekcję kostiumów opatrzonych mottem Maktub, które oznacza Przesłanie. Stroje wykonane są z naturalnego jedwabiu przy użyciu tradycyjnych technik kroju i stylu. Hilola to projektantka, ale przede wszystkim utalentowana artystka, dzięki swoim niebanalnym dziełom stała się jedną z najbardziej znanych i rozpoznawalnych projektantek Uzbekistanu. Uczestniczyła w wielu międzynarodowych pokazach, wystawach i festiwalach, gdzie jej projekty spotykały się z entuzjastycznym przyjęciem. Projektuje nie tylko na wybieg, jest znakomitą scenografką. Jej projekty można spotkać na największych uzbeckich scenach i ekranach kin. Więcej: kalejdoskopkultur.pl.
Borowska Lilianna i Gisges-Dalecka Aleksandra – Przenikanie
13 czerwca 2015, godz. 19. i 21. Muzeum Narodowe w Szczecinie, ul. Wały Chrobrego 3. Przenikanie to pokaz kreacji artystycznych Lilianny Borowskiej i Aleksandry Gisges-Daleckiej. Żywe obrazy powstały poprzez przenikanie się różnych technik i mediów plastycznych. Materiały, które na co dzień nie są wykorzystywane do projektowania stroju, tu biorą czynny udział w budowie kostiumów. Łamią schematy i nadają nową jakość tworzywu twórczemu. Inspiracje, jakie powstały podczas pracy z miękkim medium, to odwieczna walka dobra ze złem, ciągłe działanie emocji i sił twórczych. Spektakl pokazuje różne oblicza działań plastycznych, ma na celu przybliżenie różnych kontekstów, kolorów, funkcji i struktur. Użycie przenikających się dziedzin sztuki wnosi nową rzeczywistość stylizacyjną. Foto - artwroc_kk. Inna prezentacja artystek: Współczesna Wojowniczka.
Towpik Janusz (1934-1981) – Natura i fantazja. Ilustracje
30 maja – 23 sierpnia 2015. Muzeum Narodowe w Szczecinie, ul. Wały Chrobrego 3. Artysta był asystentem, a później wykładowcą w Zakładzie Rysunku, Malarstwa i Rzeźby na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Od 1962 roku był członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Wystawa odbywa się w ramach cyklu Mistrzowie ilustracji książek dla dzieci i młodzieży. Prezentuje najciekawsze prace spośród bogatej i wielowątkowej spuścizny artystycznej, powstałej w ciągu dwudziestu kilku lat intensywnej pracy twórczej. Została przygotowana ze zbiorów i przy współudziale Barbary Towpik-Roszkiewicz, córki artysty. Janusz Towpik jako jeden z nielicznych artystów, tworzył ilustracje zarówno do książek narracyjnych jak też plansze zwierząt do atlasów i książek popularnonaukowych i jest uznawany za jednego z najlepszych animalistów w powojennej Polsce. Tak o swojej pracy mówił artysta w wywiadzie z 1980 roku: (…) zarysowują się dwie ścieżki, którymi chadzam od lat, a obydwie w moim odczuciu mają równoległy bieg. Rysunek zwierzęcia w książce popularnonaukowej powinien wiernie oddawać typowe cechy tego zwierzęcia. To samo dotyczy wszystkich elementów przyrody i krajobrazu. Natomiast w utworach baśniowych mogę puścić wodze fantazji i skoncentrować się na poszukiwaniach kompozycyjnych i kolorystycznych. Ponieważ ilustruję baśnie różnych narodów, w wyborze odpowiedniej koncepcji plastycznej pomaga mi też studiowanie ich dawnej sztuki. Więcej: muzeum.szczecin.pl.
Michałowska Maria – 90-lecie urodzin Artystki
Profesor Maria Michałowska – wybitna artystka polska – obchodzi 90. rocznicę urodzin. Urodziła się w Brzeżanach 31 maja 1925. Życzymy Jubilatce dużo zdrowia, wszelkiej pomyślności oraz realizacji marzeń. Prof. Maria Michałowska (w środku) podczas wystawy prac Zdzisława Jurkiewicza, 27 czerwca 2011. Więcej o artystce oraz E. Kościelak – Michałowska Maria – 90-lecie urodzin.
