Na wystawie prezentowanej we foyer Impart Centrum zobaczymy różnorodne prace: od elektryzujących ekspresją i treścią kompozycji, utrzymanych w konwencji „flesh and blood” do wyciszonych i oszczędnych w formie aktualnych realizacji. Od horror vacui – wszechogarniającej płótno plamy barwnej do amor vacui – ograniczonej do minimum wypowiedzi, w której pusta przestrzeń staje się nośnikiem znaczeń.
Jednocześnie ekspozycja odsłania, pomimo dychotomii formalnej, ciągłość narracji wypracowaną przez artystę oraz daje spójny obraz malarskiej rzeczywistości. Na równych prawach spotykają się w niej motywy autobiograficzne i magiczne, zapiski codzienności i ulotności, zarysy figury i natury. Świat realny współistnieje z wyobrażonym oraz rezonuje ze stanem wewnętrznych przeżyć.
Dla artysty malarstwo ma przede wszystkim wymiar autorefleksji. Jest jak spojrzenie w głąb siebie, do tego, co świadome i tego, co nieuświadomione. Głębokim warstwom świadomości odpowiadają kolejne warstwy materii malarskiej. Odzwierciedlają one całe spektrum emocji i przepływów, w których niepodzielnie dominuje witalność i radość życia, wyrażona kolorem oraz czystym gestem.
Introspekcja i ekspresja przenikają się wzajemnie. Próbując przybliżyć ten stan Tomasz Jakub Sysło wyjaśnia: To jest jak zanurzyć się w swoich emocjach i wydobyć je na zewnątrz bez lęku, przenieść na płótno całą prawdę o sobie. To jest jak poddać się fali, która prowadzi, nie walcząc z nią tylko z lekkością pozwolić jej płynąć. To jest jak odczuwać uwalniającą i oczyszczającą radość tworzenia, scalić się z nią w jedno.
Kiedy doświadczenie życia i dzieła tworzą całość, kiedy sztuka staje się egzystencją, a egzystencja – sztuką. To szczególna postawa wymagająca od artysty szczerości, odwagi i wewnętrznej siły. Dotrzeć do siebie, zwrócić się ku sobie, stanąć w prawdzie, w zgodności z samym sobą, bo tylko wtedy przekaz zyskuje na wiarygodności. Tomasz Jakub Sysło jest tym artystą, którego sztuka wpisuje się tę jawność życia, stanowiąc wyraz prawdy własnej egzystencji, z całym jej zasobem przeżyć. Wszystko, co tworzy jest w swej istocie ugruntowane w tej egzystencji – niełatwej, a mimo to radośnie manifestującej afirmację życia.
Barbara Haręża
